Γκάρμπο, Γκρέτα

(Greta Garbo, Στοκχόλμη 1905 – Νέα Υόρκη 1990). Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Σουηδέζας ηθοποιού του κινηματογράφου Γκρέτα Γκούσταφσον (Greta Gustafsson).Εργάστηκε αρχικά σε κομμωτήριο και έπειτα ως μαθητευόμενη στα μεγάλα καταστήματα PUB, όπου της δόθηκε η ευκαιρία να εμφανιστεί σε μερικές διαφημιστικές ταινίες μικρού μήκους. Το 1921 ερμήνευσε έναν μικρό ρόλο στην κωμική ταινία Πέτρος ο αλήτης του Έρικ Α. Πέτσλερ. Αφού παρακολούθησε για έναν χρόνο μαθήματα στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Στοκχόλμης, την επέλεξε ο σκηνοθέτης Μάουριτς Στίλερ για τον ρόλο της κόμισσας Ντόνα στην ταινία Ο θρύλος του Γκέστα Μπέρλινγκς (Gösta Berlings Sago,1923). Η γνωριμία με τον Στίλερ ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τη Γ. Παρότι δεν γύρισε άλλη ταινία με ερμηνεύτρια τη Γ., ο σκηνοθέτης βρέθηκε τα επόμενα χρόνια πάντα κοντά στην ηθοποιό, μπόρεσε να διαμορφώσει τα δραματικά της εφόδια, την επέβαλε με το κύρος του στις κινηματογραφικές εταιρείες και την καθοδήγησε με επιτυχία σε κάθε πλευρά της επαγγελματικής και ιδιωτικής της ζωής. Το 1925, αφού ερμήνευσε έναν ρόλο στην ταινία Ο δρόμος χωρίς χαρά,με σκηνοθέτη τον Γκεόργκ Βίλχελμ Παμπστ, η Γ. πήγε στις ΗΠΑ μαζί με τον Στίλερ, ο οποίος είχε υπογράψει συμβόλαιο με την εταιρεία Metro Goldwyn Mayer (MGM). Σε σύντομο χρονικό διάστημα η κινηματογραφική εταιρεία, περιβάλλοντας με μυστήριο τη ζωή της Γ., την επέβαλε ως ντίβα, ένα πρόσωπο μυθικό για το οποίο επινοήθηκαν επίθετα, όπως η θεία Γκρέτα και η Σφιγξ του Βορρά. Από το 1926 έως το 1941 η Γ. πρωταγωνίστησε σε 24 ταινίες: Ο χείμαρρος (1926), Η γυναίκα-πειρασμός (1926), Σάρκα και διάβολος (1927), Άννα Καρένινα (1927), Η θεία γυναίκα (1928), Η μυστηριώδης κυρία (1928), Πεπρωμένο (1928), Γη της ηδονής (1929), Μοιραία αγάπη (1929), Το φίλημα (1929), Άννα Κρίστι (1930), Ρομάντσο (1930), Το μοντέλο (1931), Σούζαν Λένοξ (1931), Μάτα Χάρι (1932), Γκραντ Οτέλ (1932), Όπως με ποθείς (1932), Βασίλισσα Χριστίνα (1934), Το βαμμένο πέπλο (1934), Άννα Καρένιva (1935, ομιλούσα επανέκδοση), Η κυρία με τις καμέλιες (1936), Μαρία Βαλέφσκα (1937), Νινότσκα (1939) και Διπρόσωπη γυναίκα (1941). Πέρα από τον μύθο της, η Γ. θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του κινηματογράφου. Η ασυνήθιστη ευαισθησία, η δημιουργική ευφυΐα και η εξαιρετική φωτογένεια, έκαναν τις ερμηνείες της πρότυπα ανυπέρβλητα, που η αξία τους εξουδετερώνει την κοινοτοπία των θεμάτων και τον μελοδραματικό τόνο των περισσότερων ταινιών της στην καλλιτεχνική της καριέρα. H Γκρέτα Γκάρμπο δεν υπήρξε μόνο η πιο υποδειγματική ενσάρκωση της «ντίβας», αλλά και ερμηνεύτρια σπάνιας ευφυΐας και ευαισθησίας.